بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم
Bismillahirrahmanirrahim...
Üsküdar’ın incisi, kalbimin dostu, sırdaşım Aziz Mahmud Hüdayi Hazretleri. Benim için burası, başım ne zaman sıkışsa, ne zaman bir sevinci paylaşmak istesem kapısını çaldığım mübarek bir dost kapısıdır. Şehirdışından gelen misafirlerimi bile ilk getirdiğim, uğrak yerimdir.
Son zamanlarda, Allah'a şükür, zikir meclisleri çoğaldı. Daha önce Yahya Efendi Hazretleri'nin Perşembe akşamı zikrine gitmiştim. Ne zamandır da Pazar günleri yapılan Hüdayi Hazretleri'nin zikrine katılmak istiyordum.
Yeğenim Şevval, “Teyze, birlikte gidelim,” dedi ve saatlerimizi kurup sözleştik. Arabayı otoparka bırakıp camiye doğru yollandığımızda, Pazar günü o saatte bile inanılmaz bir hareketlilik vardı. Sağımızda, solumuzda bizimle aynı heyecanı taşıyan insanlar...
Caminin giriş kapısı hareketliydi. Görevli, “Çıkmayın, camide yer kalmadı!” dese de, ben "Saflar yerleşince bir yerlere sığarız," diye düşünerek dinlemedim.
Girişte o kalabalığı görünce Şevval'e dedim ki: “İnşallah birlikte Kâbe’ye gitmek, Efendimizi de böyle ziyaret etmek nasip olur.”
İçeriye, hatta kadınlar bölümüne kadar girdik. Merdivenler bile doluydu. Oradaki bir hanımefendi bize yer olmadığını söyledi ve ekledi: "Ben iki saat önce geldim, ancak merdivenin yanında yer bulabildim. Birkaç kez ayağa kalkıp safları düzelttik, sıkışmak mümkün değil." Dışarıdaki hanımlar da çocuklarının sürekli geldiğini, bazen böyle kalabalık olduğunu ve başka camilere yöneldiklerini söylediler.
Mehmet Akif'e sormuşlar: "Bu ülke ne zaman gelişir?" O da, "Cuma namazına gelen cemaat, sabah namazına geldiği zaman," demiş. İşte mübareğin söylediği bu söz, bu kış ayında gördüğümüz bu yoğun cemaatle birleşince, geleceğe dair umutlarımı artırdı.
Bunun üzerine Şevval’imle birlikte camiden çıktık. Bizim gibi yer bulamayan başka hanımlar da vardı. Hemen bir alt paralel sokaktaki Gülfem Hatun Camii'ne yöneldik ve namazımızı orada kıldık. Ne güzel tevafuk! Bir saf kadın olduk. Üsküdar’da çeşitli camilerde namaz kılmıştım ama ilk defa burada kılmak nasip oldu.
Namazımızı kılıp aceleyle zikre yetişmek için bir üst sokaktaki Hüdayi Hazretleri'ne tekrar yöneldik. Çıkan çok insan vardı, "Yer buluruz" ümidiyle yeni yapılan bölümdeki kadınlar tarafına ilerledik. Ne yazık ki orası da hala doluydu.
Sonunda, içerideki hanımlardan rica ettik ve hemen girişe, ufacık bir yere ilişebildik.
O an anladım: Zikir kalbe ilaçmış, gerçekten öyleydi. O manevi coşkuya bir nebze de olsa dahil olmak, tüm o yorgunluğu ve kalabalık telaşını unutturdu.
"Ya Rabbi! Kıyamete kadar bizim yolumuzda bulunanlar, bizi sevenler ve ömründe bir kere türbemizi ziyaret edenler, denizlerde boğulmasınlar, ahir ömürlerinde fakirlik görmesinler, imanlarını kurtarmadıkça gitmesinler, bizden olsunlar."
İnşallah gelemeyenler de ilk fırsatta gelir ve Hüdayi hazretlerinin bu duasına nail olur. Bizim gibi gelenlere de tekrar tekrar gelmek nasip olur...
